Już człowiek pierwotny zwrócił uwagę na bursztyn, który był jednym z pierwszych minerałów. Uznano go za surowiec do wyrobu ozdób. Zaczęto mu przypisywać tajemniczą moc.

W neolicie, młodszej epoce kamienia, ziemie nadbałtyckie obfitowały w jantar. W Polsce środkowej i południowej człowiek hodował zwierzęta i uprawiał rolę.

Na Pomorzu, w rejonach północnych ludzie wyrabiali i nosili liczne ozdoby. Były to zawieszki, paciorki oraz wisiorki bursztynowe. Wygładzano je i pięknie ozdabiano. Łowcy tego okresu nosili pojedyncze lub podwójne bursztynowe toporki. Nadawano im różnorodne i harmonijne kształty. Tajemnicze amulety i niezwykłe toporki miały zapewniać ochronę przed śmiercią, przyczyniać się do powodzenia w polowaniu oraz ratować przed odniesieniem ran. Natomiast rybacy i myśliwi znali jeszcze jedną wartość bursztynu - wartość wymienną. Bursztyn był zatem cennym surowcem o szerokim zastosowaniu.

Ludzie kultury maglemoskiej ( mezolit ) pokrywali powierzchnię bursztynu kropkowanymi liniami, które przedstawiały kształty ludzkie. A ponieważ mieli uzdolnienia artystyczne i poczucie piękna, rzeźbili z bursztynu piękne figurki zwierząt. Były to tereny obecnej Danii.