Już w starożytności poznano własności elektryczne bursztynu. Nadawano mu przeróżne nazwy, ale najbardziej znaną był elektron. Od tego też słowa pochodzi wyraz elektryczność. Jeżeli przeprowadzimy doświadczenie z bursztynem zauważymy, że przez pocieranie nim o skrawek materiału, przyciągniemy do niego małe kawałeczki papieru, ponieważ jantar poprzez tarcie staje się elektrycznie ujemny. To pomoże nam również sprawdzić jego autentyczność.

Od struktury wewnętrznej zależy, czy jantar jest przezroczysty czy nie przezroczysty. Kształty znajdowanych bursztynów są bardzo urozmaicone, podobnie jak ich barwy. Należy tu wymienić: płytki o różnorodnych kształtach, sople, krople, grudki itp. Ale i jantar jest narażony na niebezpieczeństwo. Są to czynniki atmosferyczne, które powodują, że bursztyn kruszeje i rozpada się na drobne okruszki.

Charakterystyczną cechą bursztynu jest jego żywiczny, silny, przyjemny i miły zapach, który wydziela się przy pocieraniu. Palono go podczas różnych ceremonii religijnych. Jest jednak złym przewodnikiem ciepła i elektryczności.

Grecy znali już bursztyn tysiąc lat p.n.e. i nadali mu nazwę " elektron". To jeden z pierwszych narodów starożytnych, który nabywał jantar znad Bałtyku. I to właśnie grecy przyczynili się do poznania przez świat starożytny, bałtyckiego bursztynowego wybrzeża. Jak więc jeszcze inaczej nazywano bursztyn? Takich nazw było wiele - "Złoto Północy", "Błogosławieństwo morza", "Kamień zwycięstwa", "Kamień żydowski", "Święta żywica", "Kamień morza", "Żywica wieków", "Morskie kadzidło", "Słoneczny kamień" i wiele innych.