Nadawano mu wielorakie nazwy, najistotniej znaną
Już w starożytności poznano własności elektryczne bursztynu. Nadawano mu przeróżne nazwy, ale najbardziej znaną był elektron. Od tego też słowa pochodzi wyraz elektryczność. Jeżeli przeprowadzimy doświadczenie z bursztynem zauważymy, że przez pocieranie nim o skrawek materiału, przyciągniemy do niego małe kawałeczki papieru, ponieważ jantar poprzez tarcie staje się elektrycznie ujemny. To pomoże nam również sprawdzić jego autentyczność.
Godzi miejscu wymienić: płytki
Od struktury wewnętrznej zależy, czy jantar jest przezroczysty czy nie przezroczysty. Kształty znajdowanych bursztynów są bardzo urozmaicone, podobnie jak ich barwy. Należy tu wymienić: płytki o różnorodnych kształtach, sople, krople, grudki itp. Ale i jantar jest narażony na niebezpieczeństwo. Są to czynniki atmosferyczne, które powodują, że bursztyn kruszeje i rozpada się na drobne okruszki.
Palono go trakcie wielorakich ceremonii
Charakterystyczną cechą bursztynu jest jego żywiczny, silny, przyjemny i miły zapach, który wydziela się przy pocieraniu. Palono go podczas różnych ceremonii religijnych. Jest jednak złym przewodnikiem ciepła i elektryczności.
Pewien pierwszych narodów starożytnych, nabywał
Grecy znali już bursztyn tysiąc lat p.n.e. i nadali mu nazwę " elektron". To jeden z pierwszych narodów starożytnych, który nabywał jantar znad Bałtyku. I to właśnie grecy przyczynili się do poznania przez świat starożytny, bałtyckiego bursztynowego wybrzeża. Jak więc jeszcze inaczej nazywano bursztyn? Takich nazw było wiele - "Złoto Północy", "Błogosławieństwo morza", "Kamień zwycięstwa", "Kamień żydowski", "Święta żywica", "Kamień morza", "Żywica wieków", "Morskie kadzidło", "Słoneczny kamień" i wiele innych.